Διαταραχές της Όσφρησης (ανοσμία-υποσμία)

Ανοσμία-Υποσμία

H ανοσμία ορίζεται ως η απουσία της ικανότητας όσφρησης (ανοσμία) ενώ η μειωμένη ικανότητα όσφρησης ονομάζεται υποσμία. Οι διαταραχές τις όσφρησης και της γεύσης μπορεί να έχουν σημαντικό αντίκτυπο στην ποιότητα της ζωής ενός ατόμου.Οι διαταραχές της όσφρησης και της γεύσης παρουσιάζονται στο1% του γενικού πληθυσμού σε ηλικίες κάτω των 65 ετών, ενώ σε άτομα άνω των 65 ετών το ποσοστό αυτό αυξάνεται κατακόρυφα στο 50% περίπου, διότι κάποια απώλεια της όσφρησης συμβαίνει με τη γήρανση.

Η υποσμία-ανοσμία οφείλεται συνήθως σε διάφορα αίτια που σχετίζονται με τη μύτη και τους παραρρίνιους κόλπους και για το λόγο αυτό η διερεύνησή της είναι έργο του ωτορινολαρυγγολόγου. 

Αίτια
1. Σοβαρή λοίμωξη στη μύτη και τους παραρρίνιους κόλπους (παραρρινοκολπίτιδες)

2. Κάπνισμα
3. Χτύπημα στο κεφάλι
4. Ηλικία (με την πάροδο του χρόνου η όσφρηση μειώνεται)
5. Όγκους εγκεφάλου πχ μηνιγγίωμα στη βάση του κρανίου
6. Άλλα αίτια πχ έλλειψη βιταμινών, σακχαρώδης διαβήτης
Την πλέον συχνή αιτία ανοσμίας αποτελεί η ρινική απόφραξη οφειλόμενη σε ρινίτιδα (φλεγμονή του ρινικού βλεννογόνου). Αν δεν εισέρχεται αέρας στα οσφρητικά νεύρα, τότε η αίσθηση της όσφρησης δε θα ευοδωθεί. Η αλλεργική ρινίτιδα και οι ρινικοί πολύποδες (νεοπλασίες του ρινικού βλεννογόνου) προκαλούνται από ερεθιστικούς παράγοντες, όπως αλλεργιογόνα, λοιμώξεις, καπνός από τσιγάρο, καθώς και άλλους αέριους ρυπαντές. Όγκοι, όπως οι ρινικοί πολύποδες, μπορούν επίσης να φράξουν τις ρινικές οδούς και τα οσφρητικά νεύρα και συνεπώς να επιφέρουν ανοσμία. Κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις ή ,σπανιότερα, ορισμένες ιογενείς λοιμώξεις, μπορούν να καταστρέψουν τα οσφρητικά νεύρα.

Διερεύνηση

Η διάγνωση τίθεται από τον ΩΡΛ με διάφορες πληροφορίες που θα συλλέξει από το Ιστορικό (έναρξη μετά από λοίμωξη της άνω αναπνευστικής οδού; τραυματισμός κρανίου; φάρμακα; γνωστή αλλεργία; Σημεία, που συνηγορούν για αιτία εντοπισμένη στις ρινικές κοιλότητες ή στους παραρινικούς κόλπους, είναι οι διακυμάνσεις της οσφρητικής λειτουργίας, τα συμπτώματα, που εκδηλώνονται σταδιακά και ανοσμία, που προηγείται της υποσμίας), επισκόπηση μύτης (καλύτερα να γίνεται μετά από αποσυμφόρηση), νευρολογική αντικειμενική εξέταση σε υποψία ενδοεγκεφαλικού όγκου και, εάν η υποψία επιμένει, να γίνεται CT, MRI.

Θεραπεία

Η διακοπή του καπνίσματος είναι το πρώτο βήμα! Πολλοί καπνιστές που σταματούν το κάπνισμα, ανακαλύπτουν νέες γεύσεις τόσο ενθουσιωδώς που αμέσως παίρνουν βάρος. Η μείωση της έκθεσης σε άλλους ερεθιστικούς παράγοντες του ρινικού βλεννογόνου και η θεραπευτική αντιμετώπιση αλλεργιών του αναπνευστικού ή χρόνιων λοιμώξεων του ανώτερου αναπνευστικού, θα αποδειχτούν ευεργετικές. 

 Τα κορτικοστεροειδή και τα αντιισταμινικά είναι ιδιαίτερα χρήσιμα σε αυτές τις περιπτώσεις. Χειρουργική αφαίρεση αιτιών που προκαλούν συμφόρηση, όπως οι πολύποδες ρινός.

Ίλιγγος/Ζάλη της ημικρανίας

Ίλιγγος/Ζάλη της Ημικρανίας
(Migraine associated vertigo) 

 Η ημικρανία είναι ένα από τα χρόνια νοσήματα που προκαλούν σημαντική νοσηρότητα . Είναι σχεδόν τόσο συχνή, όσο και η υπέρταση. Η  ημικρανία χαρακτηρίζεται από επαναλαμβανόμενα επεισόδια μονόπλευρης κεφαλαλγίας, σοβαρά εξελισσόμενη ένταση του πόνου, σφύζον ή διαξιφιστικό, τα οποία συχνά συνοδεύονται από ναυτία, ευαισθησία στο φως, από οπτικά συμπτώματα, ζάλη, ή ίλιγγος. Σε μερικούς ασθενείς η ζάλη μπορεί να είναι το μόνο σύμπτωμα. Παρά τις καλύτερες διαγνωστικές ικανότητες και μέσα για να βελτιωθεί η συναίσθηση του κόσμου και η εκπαίδευση του, υπολογίζεται ότι περίπου 50% από τους πάσχοντες από ημικρανία είναι αδιάγνωστοι ή λάθος διαγνωσμένοι μέχρι σήμερα.

Οι μελέτες του γενικού πληθυσμού, καθώς και αυτές που έχουν διενεργηθεί σε ιατρεία που ειδικεύονται στη ζάλη, αναφέρουν μια συσχέτιση μεταξύ ημικρανίας και ιλίγγου που υπερβαίνει την τυχαία σύμπτωσή του. Οι γυναίκες σε αναπαραγωγική ηλικία πλήττονται περισσότερο, δηλ. σε ποσοστό 25% σε γυναίκες 35ετών. Περίπου 35% των πασχόντων από ημικρανία έχουν αιθουσαία συμπτώματα κάποια στιγμή.

 Η κλινική εμφάνιση  των αιθουσαίων συμπτωμάτων που συχνά σχετίζονται με την ημικρανία ποικίλει και περιλαμβάνει:
- η ζάλη
- κινήτωση (δυσανεξία στην κίνηση σε σχέση με το κεφάλι, τα μάτια και/ ή το σώμα)
- αυτόματα επεισόδια ιλίγγου (συχνά συνοδευόμενα με ναυτία και έμετο)
- μείωση της οπτικής εστίασης με φωτοευαισθησία
- ευαισθησία στον ήχο και εμβοές
- απώλεια της ισορροπίας και αταξία
- αυχεναλγία με συνοδό μυϊκό σπασμό στους ανώτερους  τραχηλικούς σπονδυλικούς μύες
- σύγχυση  με μεταβαλλόμενο επίπεδο συνείδησης
- αποπροσανατολισμός στο χώρο και ανησυχία/ πανικός.

Εκτίμηση και έλεγχος 

Η ημικρανία και οι παραλλαγές της πρέπει να αντιμετωπίζονται με συνδυασμό ιατρικής και τεχνικών αποκατάστασης, ώστε το αποτέλεσμα για τους ασθενείς να είναι πλήρης και μεγαλύτερης διάρκειας. Οι ασθενείς με υποτροπιάζουσα ζάλη, σχετιζόμενη με ημικρανία εξετάζονται σε συνεργασία του ωτορινολαρυγγολόγου και του νευρολόγου.
Μετά από ένα αρχικό, λεπτομερές ιστορικό που συμπεριλαμβάνει τα συμπτώματα και τη διακοπή των καθημερινών δραστηριοτήτων, εκτελείται μια σειρά εξετάσεων, ώστε να ορισθεί ένα πλάνο φροντίδας και ιδανικής θεραπείας. Υπαρχει μεγάλος αριθμός μεθόδων που είναι διαθέσιμα για τον έλεγχο αυτών των ασθενών.

Θεραπεία

Η μεθοδολογία πιστεύεται ότι έχει τη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στην αντιμετώπιση αυτών των ασθενών σε συνδυασμό με φάρμακα, αιθουσαία αποκατάσταση και τροποποιήσεις του τρόπου ζωής.

Αλλαγές στον τρόπο ζωής.  
Ένα βήμα που μπορεί να βοηθήσει είνείναιαι η αποφυγή των τροφικών ερεθισμάτων. Τα τρόφιμα που ενοχοποιούνται είναι η σοκολάτα, τα φυστίκια, και το κόκκινο κρασί. Η διακοπή του καπνίσματος, μείωση των επιπέδων στρες, και η τακτική άσκηση μπορεί επίσης να βοηθήσει να μειώσει την εμφάνιση των ημικρανιών και των συναφών προβλημάτων.

Φάρμακα.
Δεν υπάρχουν φάρμακα για την ημικρανία. Υπάρχει μια ποικιλία φαρμάκων  που μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνα τους ή σε συνδυασμό για την ανακούφιση από τους πονοκεφάλους και των συνοδών συμπτωμάτων όρασης, ζάλης, ιλίγγου. 
Θεραπείες περιλαμβάνουν: 
Προληπτικά φάρμακα. Αυτά τα φάρμακα, συμπεριλαμβανομένης της τοπιραμάτης, αντιεπιληπτικά φάρμακα και το αντικαταθλιπτικό αμιτριπτυλίνη, μπορεί να βοηθήσουν εμποδίζοντας την έναρξη των ημικρανιών.Τα φάρμακα που συνήθως χρησιμοποιούνται για να σταματήσουν την ημικρανία  ειναι η ασπιρίνη, η ιβουπροφένη, isometreptene mucate, και οι τριπτάνες, όπως το Imitrex  και το Relpax.
Τα παυσίπονα και αντιφλεγμονώδη φάρμακα μπορεί να ανακουφίσουν και να μειώσουν την έντασητων συμπτωμάτων.

Αιθουσαία αποκατάσταση
Τα πλεονεκτήματα της αιθουσαίας αποκατάστασης έχουν τεκμηριωθεί ότι μειώνουν τα συμπτώματα και αποκαθιστούν τη λειτουργία των αιθουσαίων νοσημάτων. Σε περίπτωση που υπάρχει BBPV (Καλοήθης ίλιγγος θέσεως), η εκτέλεση χειρισμών επανατοποθέτησης ωτοκονίας είναι αποτελεσματική. http://www.chrisefthymiou.gr/906lambdaiotagammagammaomicronsigmaf.html
Αστάθεια βήματος και μεταβολές βηματισμού απαντούν σε ασκήσεις και στόχους ισορροπίας και εκπαίδευσης βηματισμού. Ασκήσεις που συνδυάζουν συντονισμό χεριών- ματιών, διατήρηση ισορροπίας και σταθεροποίηση βλέμματος, είναι αποτελεσματικές και μπορούν να συνδυαστούν με γενικής κατάστασης ασκήσεις, σε βαθμό που επιτρέπει η συνολική υγεία του ασθενούς.


 Βελονισμός
O βελονισμός συμβάλλει, αποδεδειγμένα, στην αντιμετώπιση της ημικρανίας, κυρίως προληπτικά, μειώνοντας την ένταση και τη συχνότητα του προβλήματος, αλλά και άμεσα, την ώρα της κρίσης. O βελονισμός θεωρείται ιδιαίτερα αποτελεσματικός (κατά 80%) στην ανακούφιση της κεφαλαλγίας τάσεως που προηγείται της ημικρανικής κρίσης. Η διάρκεια της θεραπείας με βελονισμό διαφέρει ανάλογα με την σοβαρότητα της πάθησης και με το άτομο. Με 5-7 φορές αντιμετωπίζονται ελαφρές ημικρανίες, ενώ απαιτούνται 15-20 συνεδρίες για σοβαρότερες περιπτώσεις http://www.ent.gr/content/25/eikseis-iatrikoy-belonismoy/

Βιβλιογραφία
1. Klaus Linde^,Gianni Allais^,Acupuncture for migraine prophylaxis. Cochrane Library.2009

2. Shepard NT, Telian SA. Practical management of the balance disordered patient. San Diego: Singular Publishing; 1997.

3. Brantberg K, Trees N, Baloh RW. Migraine-associated vertigo. Acta Otolaryngol 2005;125:276–279.

Αμυγδαλίτιδα. Συμπτώματα και αντιμετώπιση

Η φλεγμονή και μόλυνση των αμυγδαλών προκαλείται συχνά από ιούς και βακτηρίδια. Συμβαίνει πολύ συχνά σε παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας.

Οι αμυγδαλές ανήκουν στο σύστημα άμυνας του οργανισμού. Είναι εξειδικευμένοι λεμφαδένες που βρίσκονται στο φάρυγγα και που στόχο έχουν να καταπολεμούν κάθε μορφής μικροοργανισμούς και ιδιαίτερα τα βακτηρίδια και τους ιούς.

Τα κυριότερα σημεία και συμπτώματα της μόλυνσης των αμυγδαλών είναι τα ακόλουθα:

• Οι αμυγδαλές γίνονται κόκκινες και πρησμένες. Μπορεί να υπάρχουν πάνω τους περιοχές με λευκό επίχρισμα που είναι συνήθως πύο που έχει δημιουργηθεί.
• Έντονος πόνος στο λαιμό
• Πονοκέφαλος
• Πυρετός
• Αλλαγές της φωνής
• Αύξηση του όγκου των λεμφαδένων κάτω από τη γνάθο και στο λαιμό

Συνήθως η αμυγδαλίτιδα δεν προκαλεί σοβαρά προβλήματα όμως εάν ένα παιδί παρουσιάζει ψηλούς πυρετούς, πόνο στο λαιμό που χειροτερεύει, δυσκολίες στην αναπνοή ή στην κατάποση, σοβαρό πονοκέφαλο, πόνο στο στήθος, ένα εξάνθημα, πόνους στις αρθρώσεις ή εμετό τότε, χρειάζεται άμεση αξιολόγηση από το γιατρό.

Πότε αφαιρούνται οι αμυγδαλές: Για την αφαίρεση των αμυγδαλών πρέπει να ακολουθούνται αυστηρά επιστημονικά τεκμηριωμένα κριτήρια. Στην παιδική ηλικία διακρίνουμε τις ακόλουθες βασικές κατηγορίες.
1. Σύνδρομο υπνικής άπνοιας (διακοπή της εισπνοής κατά την διάρκεια του ύπνου).
2. Συχνές οξείες αμυγδαλίτιδες. Σαν σημαντικό επεισόδιο οξείας αμυγδαλίτιδας θεωρούμε την ύπαρξη πυρετού πάνω από 38,3 βαθμούς Κελσίου, τη διόγκωση και κάλυψη των αμυγδαλών από πύο (λευκωπό επίχρισμα), τη διόγκωση των λεμφαδένων στον τράχηλο. Η συχνότητα των επεισοδίων θα πρέπει να είναι συνήθως τουλάχιστον τρεις φορές σε ένα χρόνο. Ο όρος συνήθως τίθεται γιατί λαμβάνουμε συχνά υπόψη και τη βαρύτητα των φλεγμονών, δηλαδή το πόσο βαριά περνάει την αμυγδαλίτιδα το παιδί. Σε κάθε περίπτωση ο θεράπων ιατρός συμβουλεύει για την αντιμετώπιση.
3. Η δημιουργία περιαμυγδαλικού αποστήματος. Το περιαμυγδαλικό απόστημα είναι μία επιπλοκή της οξεία αμυγδαλίτιδας, ευτυχώς λιγότερο συχνή στη σύγχρονη εποχή των αντιβιοτικών. Δημιουργείται συλλογή πύου έξω και γύρω από την αμυγδαλή. Τα συμπτώματα είναι πολύ βαριά. Πολύ υψηλός πυρετός, ισχυρός πόνος τόσο που το παιδί αρνείται να καταπιεί και τα σάλια του τρέχουν, επώδυνη διόγκωση των λεμφαδένων στον τράχηλο. Η κατάσταση αντιμετωπίζεται με διάνοιξη και παροχέτευση του αποστήματος. Αφού αντιμετωπιστεί η κατάσταση με αντιβιοτικά, στη συνέχεια προγραμματίζεται αμυγδαλεκτομή.
4. Σε ορισμένα παιδιά η διόγκωση των αμυγδαλών προκαλεί προβλήματα στην ομιλία. Τα παιδιά μιλούν σα να έχουν μια καυτή πατάτα στο στόμα (στα αγγλικά "hot potato voice"). Αν το πρόβλημα είναι μεγάλο, τότε οι αμυγδαλές αφαιρούνται.

Η αφαίρεση των αμυγδαλών και των αδενοειδών δε σημαίνει ότι το παιδί θα αρρωσταίνει συχνότερα, γιατί στην ίδια περιοχή του σώματος υπάρχουν πολλοί λεμφαδένες, που συμβάλλουν στην άμυνα του οργανισμού

Στην διεθνή βιβλιογραφία αναφέρονται μελέτες με προεξάρχουσα υπόθεση ότι η αμυγδαλεκτομή αλλά και οι συχνές αμυγδαλίτιδες σχετίζονται με αυξημένα ποσοστά ανάπτυξης Λεμφώματος του Hodgkin’s, κυρίως σε ηλικίες κάτω των 12 ετών. Αυτή η υπόθεση κρούει τον κώδωνα του κινδύνου αλλά χρήζει επίσης περαιτέρω διερεύνηση, διότι τα αποτελέσματα των μελετών είναι συχνά αντικρουόμενα και δεν έχουν τεκμηριωθεί με σαφήνεια, ωστόσο είναι σημαντικό να αντιμετωπίζεται η κάθε περίπτωση ασθενούς ανάλογα με την σοβαρότητα της πάθησης του και ακολουθώντας τα αυστηρά επιστημονικά κριτήρια.

Βιβλιογραφία

1. Hanne Vestergaard, Tine Westergaard Tonsillitis, tonsillectomy and Hodgkin's lymphoma. Int. J. Cancer:127, 633–637 (2010)VC 2009
2. Liaw KL, Adami J. Risk of Hodgkin's disease subsequent to tonsillectomy: a population-based cohort study in Sweden. Int J Cancer. 1997 Sep 4;72(5):711-3.
3. Vianna NJ, Greenwald P, Polan , Tonsillectomy and Hodgkin's disease. Lancet 1974; 2: 168–9 (letter)

HPV και καρκίνος του στοματοφάρυγγα.

Ο καρκίνος που οφείλεται στον ιό του HPV αποτελεί το 5% όλων των καρκίνων, συμπεριλαμβανομένων όλων των καρκίνων του τραχήλου. Σε τρέχουσες μελέτες, θεωρείται ότι από το έτος 2020 στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο καρκίνος του στοματοφάρυγγα θα συνδέεται σε ένα μεγάλο ποσοστό με τον ιό HPV, ξεπερνώντας ακόμη και τον καρκίνο του τραχήλου.

 Τι είναι το HPV;

Το HPV είναι μια ομάδα ιών από τους οποίους ορισμένοι τύποι προκαλούν κονδυλώματα στο δέρμα και άλλοι προκαλούν κονδυλώματα στην περιοχή των γεννητικών οργάνων. Ορισμένοι τύποι του HPV είναι γνωστό ότι προκαλούν καρκίνο της πρωκτογεννητικής περιοχής (ιδίως του τραχήλου και της μήτρας) και της περιοχής της κεφαλής και τραχήλου. Ο ιός HPV, και συχνότερα οι τύποι HPV 6 και 11,έχουν συσχετιστεί με καλοήθεις βλάβες του στόματος, στις οποίες περιλαμβάνονται το θήλωμα, η κοινή μυρμηκιά, το οξυτενές κονδύλωμα και η εστιακή επιθηλιακή υπερπλασία. Τα τελευταία χρόνια συσσωρεύονται στοιχεία από την ιατρικής έρευνα που υποδηλώνουν συμμετοχή του ιού HPV και σε καρκίνους της ευρύτερης περιοχής που εστιάζονται στη στοματική κοιλότητα, το στοματοφάρυγγα και το λάρυγγα. Ο καρκίνος σε αυτές τις περιοχές αποτελεί τον έκτο κατά σειρά συχνότητας τύπο καρκίνου στον άνθρωπο με ποσοστό πενταετούς επιβίωσης περίπου 45-50%. 

Ο βασικός αιτιολογικός παράγοντας για την πρόκληση καρκίνου στη στοματική κοιλότητα, το στοματοφάρυγγα και το λάρυγγα είναι το κάπνισμα και η μακροχρόνια χρήση αλκοόλ. Όμως, η παρατήρηση ότι η συχνότητα ανίχνευσης ιού HPV, κυρίως του ογκογόνου τύπου HPV 16, είναι 2-3 φορές υψηλότερη σε προκαρκινικές βλάβες, συγκριτικά με το φυσιολογικό βλεννογόνο του στόματος, υποδηλώνει πιθανότατη συμμετοχή του ιού στα πρώιμα στάδια της καρκινογένεσης. Μάλιστα σε ορισμένες μορφές καρκίνου, όπως στη βάση της γλώσσας και στις αμυγδαλές, ο ιός HPV ανιχνεύεται σε ποσοστό 80-90%. Από μελέτες βιολογικών δεικτών φαίνεται ότι ο ιός HPV είναι ενεργός εντός αυτών των βλαβών. 


Πώς μεταδίδεται ο HPV;
HPV μπορεί να μεταδοθεί με τη σεξουαλική επαφή, διότι βρίσκεται στο σάλιο, σπέρμα και στις εκκρίσεις των γεννητικών οργάνων. Οι καλοήθεις κρεατοελιές του δέρματος, που προκαλούνται από ορισμένους τύπους του ιού HPV, μεταδίδεται μέσω επαφής δέρμα με δέρμα. Εφ'όσον το HPV είναι σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα, η χρήση προφυλακτικού μπορεί να μειώσει γενικά τον κίνδυνο για λοίμωξη. Σε μελέτη που δημοσιεύθηκε στο «The New England Journal of Medicine» το 2007 διαπιστώθηκε ότι διέτρεχαν μεγαλύτερο κίνδυνο να νοσήσουν με καρκίνο του στοματοφάρυγγα άτομα τα οποία είχαν στοματικό σεξ με τουλάχιστον έξι διαφορετικούς εταίρους. Η ‘υπογραφή’ του DNA του HPV τύπου 16 παρατηρήθηκε σε άτομα τα οποία είχαν πολλαπλές επαφές με στοματικό έρωτα.

Εμβολιασμός έναντι του HPV 

Η υψηλή αποτελεσματικότητα και η ασφάλεια των εμβολίων έναντι του ιού HPV είναι σήμερα τεκμηριωμένη. Ο εμβολιασμός απευθύνεται σε όλες τις γυναίκες από την ηλικία των 12 έως 26 ετών, γίνεται ανεξάρτητα από την έναρξη ή όχι των σεξουαλικών επαφών και έχει επίσης εγκριθεί για τα αγόρια και τους άνδρες ηλικίας 9 έως 26 ( βρέθηκε να προστατεύουν απο κονδυλώματα των γεννητικών οργάνων και του πρωκτού). Η συνεχώς αυξανόμενη εφαρμογή των εμβολίων έναντι του ιού ΗPV, πιθανότατα να προσφέρει ευεργετικά αποτελέσματα στην πρόληψη των HPV σχετιζόμενων καρκίνων στόματος, στοματοφάρυγγα και λάρυγγα, καθώς και των προκαρκινικών καταστάσεων που προηγούνται αυτών.

Αυξημένη καρκινογόνο δράση των τσιγάρων

The Health Consequences of Smoking – 50 Years 

Η επιστολή προς το FDA που έχει προσυπογράψει και η Αμερικανική Ακαδημία Ωτορινολαρυγγολογίας σχετικά με την αυξημένη καρκινογόνο δράση των τσιγάρων. Η νέα πληροφορία σχετικά με το θέμα αυτό είναι ότι ενώ κατά τα τελευταία 50 χρόνια το κάπνισμα έχει ελαττωθεί σημαντικά στην Αμερική (κάτω του 20% του πληθυσμού καπνίζει) ο καρκίνος του πνεύμονος στους καπνίζοντες έχει αυξηθεί κατά 10 φορές στις γυναίκες και διπλασιασθεί στους άνδρες (στους μη καπνίζοντες παραμένει σταθερός). 

Αυτό οφείλεται στο ότι τα "σύγχρονα" τσιγάρα είναι περισσότερο επιβλαβή. 

The SG Report provides compelling evidence of the increased risk to smokers: “Although the
prevalence of smoking has declined significantly over the past one-half century, the risks for smoking-related
disease and mortality have not. In fact, today’s cigarette smokers – both men and women – have a much
higher risk for lung cancer and chronic obstructive pulmonary disease (COPD) than smokers in 1964, despite smoking fewer cigarettes.” (emphasis added).

The Surgeon General found that, during the period 1959-2010, the risk of lung cancer to smokers
increased 10-fold for women and more than doubled for men, whereas the risk of lung cancer for those who
had never smoked remained the same. Thus, the Report concludes: “The evidence is sufficient to infer that
the relative risk of dying from cigarette smoking has increased over the last 50 years in men and women in the United States.”

The SG Report also establishes that the increased risk of lung cancer to smokers is due to the tobacco
industry’s changes in the design and composition of cigarettes. Specifically, the Report finds that the increase
in lung cancer risk is driven largely by a dramatic increase in the risk of adenocarcinoma of the lung, which
has become an increasing proportion of all lung cancers. In turn, the Report finds that “the increased risk of
adenocarcinoma of the lung in smokers results from changes in the design and composition of cigarettes since
the 1950s.” (emphasis added).

The Report notes two specific changes in design and composition that may be responsible for the increased risk of adenocarcinoma of the lung: an increase in highly carcinogenic tobacco-specific nitrosamines in U.S. cigarettes and the use of ventilation holes in filters that enable smokers to inhale more vigorously, thereby drawing carcinogens in the smoke more deeply into the lungs.

Αυτή η δημοσίευση είναι πολύ σημαντική για να κατανοήσουμε την σοβαρότητα των παραγόντων που εμπλέκονται στον εθισμό και επιβλαβών χαρακτηριστικών των τσιγάρων της "νέας εποχής". Οι παθήσεις που προκαλεί το κάπνισμα είναι γνωστές αλλά αντί να ελαττώνονται με τις εκστρατείες για την διακοπή του καπνίσματος, αυξάνονται. 

Η επιστολή προς το FDA ολοκληρώνει λέγοντας: "Κατά τα τελευταία 50 χρόνια, το κάπνισμα έχει σκοτώσει περισσότερους από 20 εκατομμύρια Αμερικανούς. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να δώσουμε  στην καπνοβιομηχανία άλλα 50 χρόνια για να γίνουν τα τσιγάρα ακόμη πιο επικίνδυνο και εθιστικό από ό, τι είναι σήμερα"

STOP smoking to be a SOLUTION to the problem!

Κυστική ίνωση σχετίζεται με την χρόνια ρινοκολπίτιδα

Η κυστική ίνωση (cystic fibrosis) αποτελεί το πιο διαδεδομένο κληρονομικό νόσημα στην λευκή φυλή. Περίπου 1 στα 2000 παιδιά εκτιμάται ότι γεννιούνται κάθε χρόνο στην Ελλάδα με κυστική ίνωση, ενώ το 4-5% του πληθυσμού θεωρείται ότι είναι φορείς. Η κυστική ίνωση είναι μια πολυσυστηματική νόσος που προσβάλλει κυρίως το αναπνευστικό σύστημα, το πεπτικό - γαστρεντερικό σύστημα και το αναπαραγωγικό σύστημα

Η πάθηση αναγνωρίζεται στη βρεφική ή πρώτη παιδική ηλικία, αν και η εμφάνιση της παθήσεως σε μικρό αριθμό ασθενών καθυστερεί μέχρι την ήβη ή την πρώτη περίοδο της ενηλικιώσεως. Τα παιδιά με κυστική ίνωση προσβάλλονται από συχνότερες και παρατεταμένης διάρκειας αναπνευστικές λοιμώξεις, ενώ τα περισσότερα εμφανίζουν χρόνιο βήχα και συρίττουσα αναπνοή.

Tα παιδιά με κυστική ίνωση συχνά πάσχουν από χρονία παραρρινοκολπίτιδα. 10% από τα παιδιά, που πάσχουν αναπτύσσουν αποφρακτική ρινική πολυποδίαση, η οποία συνήθως είναι ανθεκτική στη φαρμακευτική θεραπεία. Το παθολογοανατομικό χαρακτηριστικό της κυστικής ίνωσης είναι η παραγωγή μιας παχύρρευστης, κολλώδους βλέννης από εξωκρινείς αδένες, που είναι κατά 30-60 φορές, πιο παχύρρευστη από τη βλέννη των φυσιολογικών εκκρίσεων. 

Οι παχύρρευστες αυτές εκκρίσεις προκαλούν απόφραξη της ρινός και τα επακόλουθα συμπτώματα της ρινοκολπίτιδας, όπως κεφαλαλγία, πόνο στο πρόσωπο, βήχα, παχύρρευστη ρινική καταρροή και πυρετό. 

Οι ρινικοί πολύποδες επίσης κάνουν την εμφάνιση τους πιο συχνά στους ασθενείς που πάσχουν από κυστική ίνωση με πιο αυξημένη επίπτωση στους ενήλικες (45%).

Διάγνωση

Η διάγνωση στην Ελλάδα γίνεται στον έλεγχο των νεογνών (newborn screening), αλλά υπό άλλες συνθήκες με την εμφάνιση πολλαπλών επεισοδίων ρινοκολπίτιδας οι οποίες δεν ανταποκρίνονται στις φαρμακευτικές θεραπείες τότε γίνεται έλεγχος για κυστική ίνωση με τον απλό και γρήγορ τρόπο, διάγνωσης των ασθενών με το "τεστ ιδρώτα".

Εν συνεχεία για την πάθηση των παραρρίνιων κόλπων θα γίνει ενδοσκόπηση ρινός και ρινοφάρυγγα και αξονική τομογραφία σπλαγχνικού κρανίου στην περίπτωση της χειρουργικής αντιμετώπισης.

Αντιμετώπιση

Η συντηρητική  αντιμετώπιση των ρινοκολπίτιδων των ατόμων με κυστική ίνωση συνίσταται στις πλύσεις ρινός με φυσιολογικό ορό και τοπικά αποσυμφορητικά για καλύτερη παροχέτευση των ρινικών εκκρίσεων, όπως και αντιβιοτικά για την κάλυψη του φάσματος των μικροβίων που εμπλέκονται. Επί αποτυχίας των μακροχρόνιων συντηρητικών μέτρων οι ασθενείς υποβάλλονται σε ενδοσκοπική χειρουργική παραρρινίων κόλπων (FESS). Οι μελέτες δείχνουν ότι οι ασθενείς με κυστική ίνωση με χρόνια ρινοκολπίτιδα, έχουν αξιοσημείωτη βελτίωση των συμπτωμάτων τους, καθώς και της ποιότητας ζωής τους με τις ενδεικνυόμενες ενδοσκοπικές χειρουργικές θεραπείες.

ΒΙβλιογραφία

1) Kramer RI. Otorhinolaryngologic complications of cystic fibrosis. Otolaryngol Clin North Am. 1977 Feb; 10(1):205-8.

2) Batsakis JG, El-Naggar AK. Cystic fibrosis and the sinonasal tract. Ann Otol Rhinol Laryngol. 1996 Apr; 105(4):329-30.

3) Adams GL, Hilger P. Cystic fibrosis. Arch Otolaryngol. 1980 Feb; 106(2):127-32.

Πυογόνο Κοκκίωμα

Το πυογόνο κοκκίωμα είναι μία καλοήθης βλάβη άγνωστης αιτιολογίας η οποία παρουσιάζεται στο δέρμα και στους βλεννογόνους. Εμφανίζεται ως ένας αγγειακός λοβωτός όγκος με πιο συχνή εντόπιση στον βλεννογόνο της στοματικής κοιλότητας και, λιγότερο συχνή, στο βλεννογόνο της ρινικής κοιλότητας. Αν και η αιτιολογία είναι ασαφής, το πυογόνο κοκκίωμα έχει συνδεθεί με μερικούς αιτιολογικούς παράγοντες όπως την εγκυμοσύνη, τα αντισυλληπτικά και τους μικροτραυματισμούς. Ως εκ τούτου συχνά χρησιμοποιείται ο όρος «όγκος της εγκυμοσύνης» για μια παραλλαγή του πυογόνου κοκκιώματος που εμφανίζεται στις έγκυες κατά τον 2ο και 3ο τρίμηνο κύησης.

Συμβουλές
Συμβουλευτείτε το γιατρό αν παρατηρήσετε κάποια ραγδαία ανάπτυξη του δέρματος ή των βλεννογόνων προκειμένου να τεθεί η διάγνωση. Είναι επιρρεπείς σε εύκολη αιμορραγία, οπότε η επίδεση ίσως χρειαστεί μέχρι την αντιμετώπιση της βλάβης.

Αντιμετώπιση
Αιμορραγούν εύκολα και για αυτό η θεραπεία τους κρίνεται επείγουσα. Αντιμετωπίζεται με χειρουργική αφαίρεση με τοπική αναισθησία, κρυοπηξία, ηλεκτροκαυτηριασμό ή laser.



Βιβλιογραφία

1. Kapella M, Panosetti E, Rombaux P, Delos M, Weynand B: Lobular capillary haemangioma of the nasal cavity: observation of three specific cases. Acta Otorhinolaryngol Belg. 2001; 55(3):241-6.
2. Demir Y, Demir S, Aktepe F: Cutaneous lobular capillary hemangioma induced
   by pregnancy. J Cutan Pathol. 2004 Jan; 31(1):77-80.
3. Chen SY, Takeuchi S, Urabe K, et al.: Overexpression of phosphorylated-ATF2
   and STAT3 in cutaneous angiosarcoma and pyogenic granuloma. J Cutan Pathol. Aug 2008; 35(8):722-30.
4. Joseph C Pierson Christine C Tam: Pyogenic Granuloma (Lobular Capillary
   Hemangioma)
5. Pyogenic granuloma of the nasal cavity: Case presentation. Ch. Efthymiou, G. Stoubos, P. Theodorou