Εκκριτική ωτίτιδα (glue ear)

Eκκριτική ωτίτιδα

Η εκκριτική ωτίτιδα είναι μια πολύ συχνή νόσος και μπορεί να εμφανιστεί σε κάθε ηλικία, είναι δε ιάσιμη εφόσον αντιμετωπιστεί σωστά! Είναι πάθηση του μέσου ωτός, και συνίσταται στη συλλογή υγρού στο μέσο ούς λόγω δυσλειτουργίας ή απόφραξης της ευσταχιανής σάλπιγγας. Το υγρό στην εκκριτική ωτίτιδα είναι πρακτικά στείρο, αν και καλλιέργειες είναι θετικές για παρουσία μικροοργανισμών σε ποσοστό 40%. Η νόσος παρουσιάζεται σε παιδιά σε ποσοστό 70 έως 80%, αλλά μπορεί να παρουσιαστεί και σε οποιαδήποτε ηλικία. Απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξή της είναι ο φτωχός αερισμός της κοιλότητας του μέσου ωτός μέσω της ευσταχιανής σάλπιγγας.

Συχνότερες αιτίες που προκαλούν δυσλειτουργία της ευσταχιανής σάλπιγγας είναι:

-Ανώμαλη ή ατελής ανάπτυξη ευσταχιανής σάλπιγγας.
-Απόφραξη από υπερτροφία αδενοειδών εκβλαστήσεων, κύστη ή όγκο ρινοφάρυγγα, πολύποδες ρινός.-Ιογενείς λοιμώξεις του ανώτερου αναπνευστικού.
-Αλλεργία.
-Υπερωιοσχιστία.
-Ακτινοθεραπεία
-Αυξομειώσεις της ατμοσφαιρικής πίεσης (π.χ. αεροπορικά ταξίδια, καταδύσεις)

Συμπτώματα

Η πάθηση χαρακτηρίζεται από ήπια έως μέτρια βαρηκοΐα και έντονο αίσθημα μπουκώματος (πληρότητας) του αυτιού. Στα παιδιά γίνεται αντιληπτή από τους γονείς, όταν παρατηρούν ότι το παιδί δεν ακούει καλά ή σε τυχαία ιατρική εξέταση. Η βαρηκοΐα μπορεί να φτάσει και τα 35-40 db HL και να συνοδεύεται από εμβοές (βουητά) διαφορετικής συχνότητας και έντασης, ωταλγία, μερικές φορές και από ίλιγγο, λόγω πίεσης του υγρού στην ωοειδή ή στρογγυλή θυρίδα.

Εάν εκλείψει η αιτία που προκαλεί την εκκριτική ωτίτιδα, η νόσος ιάται σε διάστημα 10-20 ημερών σε ποσοστό 90%.

Κύρια διαγνωστική μέθοδο αποτελεί η εξέταση του αυτιού με το μικροσκόπιο. Με τον τρόπο αυτό διαπιστώνεται όχι μόνο η παρουσία υγρού στην τυμπανική κοιλότητα, αλλά και η σύστασή του καθώς και τυχόν επαπειλούμενες χρόνιες αλλοιώσεις του μέσου ωτός. Η ανάπτυξη ζελατινώδους υφής στο περιεχόμενο υγρό ή η διαπίστωση επικίνδυνων εισολκών της τυμπανικής μεμβράνης απαιτεί πιο επιθετική θεραπευτική αντιμετώπιση. Όπου θεωρείται σκόπιμο τότε διενεργείται ακτινολογικός έλεγχος για παρουσία υπερτροφικών αδενοειδών εκβλαστήσεων σε παιδιά, όπως επίσης και η ενδοσκόπηση του ρινοφάρυγγα και ο απεικονιστικός έλεγχος (CT ή MRI ρινοφάρυγγα) σε ενήλικες.

Αντιμετωπιση

Η αντιμετώπιση της νόσου είναι φαρμακευτική και χειρουργική, ανάλογα με την αιτία που την προκαλεί και τη χρονική διάρκεια της νόσου. Τα φάρμακα επιλογής για την συντηρητική αντιμετώπιση του προβλήματος είναι τα αντιισταμινικά και τα ενδορινικά στεροειδή που μπορούν να συνδυαστούν με αντιβιοτικά και ρινοπλύσεις όταν συνυπάρχει πυώδης ρινίτιδα. Συγχρόνως προτείνονται και ασκήσεις που βοηθούν στη διάνοιξη της ευσταχιανής σάλπιγγας.

Παρουσία υγρού στην κοιλότητα του μέσου ωτός για χρονικό διάστημα άνω των δύο μηνών αποτελεί ένδειξη για παρακέντηση του τυμπανικού υμένα (μυριγγοτομή) και αναρρόφηση του υγρού, προκειμένου να αποφευχθούνοι επιπλοκές όπως η δημιουργία συμφύσεων ανάμεσα στα οστάρια και στα τοιχώματα του μέσου ωτός, καθώς και η μετάπλαση του πλακώδους επιθηλίου σε εκκριτικό. Το χρονικό διάστημα των δύο μηνών είναι συνάρτηση διαφόρων παραγόντων. Εάν ο ασθενής είναι ενήλικας και η εκκριτική ωτίτιδα μονόπλευρη με σημεία βελτίωσης, η παρακέντηση του τυμπάνου μπορεί να καθυστερήσει ή να αποφευχθεί. Εάν όμως ο ασθενής είναι παιδί σε σχολική ηλικία, με μαθησιακές δυσκολίες και αμφοτερόπλευρη νόσο, είναι προτιμότερο να αντιμετωπιστεί νωρίτερα χειρουργικά.

Η μυριγγοτομή μπορεί να συνοδεύεται ή όχι από την τοποθέτηση σωληνίσκων αερισμού (Grommets). Είναι σωλινίσκοι μικρών διαστάσεων που τοποθετούνται εύκολα, αποβάλλονται σιγά-σιγά από τον οργανισμό και σκοπός τους είναι να κρατούν ανοιχτή την παρακέντηση και να επιτρέπουν τον αερισμό του μέσου ωτός για χρονικό διάστημα μερικών μηνών.

Στα παιδιά, αλλά και σε ορισμένους ενήλικες, η επέμβαση αυτή γίνεται υπό γενική αναισθησία. Αποτελεί μια επέμβαση που πραγματοποιείται σε περιορισμένο ανατομικά χώρο και δεν υπάρχει λόγος για περιττούς τραυματισμούς, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να αντιμετωπισθούν και συνοδές παθήσεις, όπως η υπερτροφία των αδενοειδών εκβλαστήσεων. Στις υπόλοιπες περιπτώσεις η επέμβαση πραγματοποιείται με τοπική αναισθησία. Ο ασθενής εξέρχεται αυθημερόν από το νοσοκομείο και λαμβάνει ολιγοήμερη αντιβιοτική αγωγή.

Χριστίνα Ευθυμίου. ΩΡΛ Χειρουργός

 

Παλινδρόμηση γαστρικού υγρού στον λάρυγγα

Η λαρυγγοφαρυγγική παλινδρόμηση (LPR-Laryngopharyngeal reflux) συμβαίνει όταν το περιεχόμενο του στομάχου (όπως υδροχλωρικό οξύ, ένζυμο η πεψίνη και άλλα υγρά που παράγονται κατά την πέψη των τροφών), παλινδρομούν (επιστρέφουν) από το στομάχι δια μέσου του οισοφάγου στον λάρυγγα, τον φάρυγγα, τη στοματική κοιλότητα (στόμα) και την ρινική κοιλότητα (μύτη), και την κοιλότητα του μέσου ωτός (αυτί). Ο βλεννογόνος αυτών των περιοχών δεν έχει αμυντικούς μηχανισμούς εναντίον αυτών των υγρών με αποτέλεσμα να καταστρέφεται.

Σχεδόν 40% των ενήλικων Ελλήνων έχουν συμπτώματα παλινδρόμησης, αλλά μόνο 10% το γνωρίζει. Σε πολλούς ασθενείς με λαρυγγοφαρυγγική παλινδρόμηση είναι δυνατόν να απουσιάζουν τα κλασσικά «πεπτικά συμπτώματα» της γαστρο-οισοφαγικής παλινδρόμησης, όπως είναι το οπισθοστερνικό καύσος (κάψιμο στο θώρακα) και οι όξινες γαστρικές αναγωγές (ξινίλες και καούρες μετά τα γεύματα).

Τα συμπτώματα:                                                        

• βράγχος φωνής (βράχνιασμα) 
• δυσφωνία (κλείσιμο της φωνής),
• δυσφαγία,
• χρόνιο βήχα,
• αίσθηση ξένου σώματος στο φάρυγγα (κόμπο στο λαιμό),
• κακοσμία στόματος,
• κατάποση οπισθορρινικών εκκρίσεων.

Διάγνωση

Ενδελεχής λήψη του ιστορικού και η καταγραφή της συμπτωματολογίας του ασθενούς. Ακολουθεί μια πλήρης Ωτορινολαρυγγολογική εξέταση σε συνδυασμό με έμμεση λαρυγγοσκόπηση και ενδοσκόπηση του λάρυγγα.όπου ανακαλύπτωνται οι βλάβες όπως την παρουσία οπίσθιας λαρυγγίτιδας δηλαδή φλεγμονής και οιδήματος στον οπίσθιο λάρυγγα.

Θεραπεία

Η αγωγή είναι καταρχήν φαρμακευτική. Τα φάρμακα θα πρέπει να λαμβάνονται για μεγάλα χρονικά διαστήματα (συνήθως τουλάχιστον 2 μήνες) χωρίς διακοπή και θα πρέπει να λαμβάνονται μισή ώρα πριν τα γεύματα ανάλογα με τις οδηγίες του ιατρού.

Ως πρός τις οδηγίες θα πρέπει:

• Απώλεια βάρους για υπέρβαρα άτομα.
• Παίρνετε μικρά, πολλά γεύματα.
• Αποφυγή τροφών όπως λίπη, τα κρεμύδια, το πιπέρι, τα πατατάκια και τις τηγανισμένες τροφές, σοκολάτες, τους ξηρούς καρπούς,καφές, και τα αεριούχαποτά
• Αποφυγή αλκοόλ 
• Διακοπή καπνίσματος
• Να ξαπλώνεται με περισσότερα μαξιλάρια.

Αλλεργική Ρινίτιδα

Η αλλεργική ρινίτιδα αποτελεί ένα από τα συχνότερα χρόνια νοσήματα και φαίνεται να αφορά στο 20% του γενικού πληθυσμού. Τα συμπτώματα της αλλεργικής ρινίτιδας είναι καταρροή, συμφόρηση (μπούκωμα), πταρμοί, κνησμός, οπισθορρινική έκκριση. Δεν είναι απαραίτητο να συνυπάρχουν όλα, είναι δυνατόν για παράδειγμα μια αλλεργική ρινίτιδα να χαρακτηρίζεται μόνο από καταρροή. Η αλλεργική ρινίτιδα μπορεί να συνοδεύεται από συμπτώματα από τα μάτια (επιπεφυκότες) όπως κνησμό, δακρύρροια, ερυθρότητα. Αφορά σε παρόμοια ποσοστά και τα δύο φύλα και η ηλικία έναρξης μπορεί να είναι οποιαδήποτε, πιο συχνά όμως πρωτοεμφανίζεται σε νέους.

Τα Αίτια
Η κληρονομικότητα παίζει ρόλο, όχι όμως αποκλειστικό. Η αλλεργική ρινίτιδα οφείλεται στην ευαισθησία του οργανισμού και κατά συνέπεια στην υπερβολική αντίδρασή του σε ουσίες οι οποίες κανονικά είναι αβλαβείς και οι οποίες καλούνται αεροαλλεργιογόνα.

Τα συνηθέστερα αίτια της αλλεργικής ρινίτιδας είναι:

· οι γύρεις

· τα ακάρεα της οικιακής σκόνης,

· τα επιθήλια των ζώων,

· οι μύκητες.

Η διάγνωση της αλλεργικής ρινίτιδας θα πρέπει να είναι έγκαιρη διότι το 30% αυτών των ασθενών θα εμφανίσουν άσθμα ή η ίδια η ρινίτιδα θα εξελιχθεί σε πιο επίμονη τόσο σε ένταση όσο και σε διάρκεια.

Η Διάγνωση
Είναι πολύ σημαντικό επίσης το γεγονός ότι πολλές φορές μια χρόνια ρινίτιδα χαρακτηρίζεται εύκολα σαν αλλεργική χωρίς να έχουν γίνει οι απαραίτητες εξετάσεις στο δέρμα (test) με αποτέλεσμα να διαλάθει η διάγνωση άλλων τύπων ρινίτιδας και ο ασθενής να ταλαιπωρείται με ακατάλληλες θεραπείες ή να υπάρχει πιθανότητα να εξελιχθεί μια παθολογική κατάσταση και να χάνεται η ευκαιρία της έγκαιρης διάγνωσης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μια ρινίτιδα μπορεί να είναι η έκφραση ενός συστηματικού προβλήματος. Με άλλα λόγια η αλλεργική ρινίτιδα είναι η πιο συχνή χρόνια ρινίτιδα αλλά όχι η μοναδική. Οι εξετάσεις αίματος δείχνουν την ευαισθητοποίηση σε αλλεργιογόνα, όμως δεν αντικαθιστούν τις εξετάσεις στο δέρμα, αντίθετα τις υποστηρίζουν. Γι’ αυτό η διάγνωση της αλλεργικής ρινίτιδας ή ο αποκλεισμός της πρέπει να γίνεται οπωσδήποτε με δερματικά test.

Η Αντιμετώπιση
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μια ρινίτιδα μπορεί να είναι η έκφραση ενός συστηματικού προβλήματος
Η αντιμετώπιση της αλλεργικής ρινίτιδας στηρίζεται στα παρακάτω:

1. Αποφυγή

2. Θεραπεία με φάρμακα

3. Ανοσοθεραπεία.

4. Ιατρικός Βελονισμός

Η αποφυγή τις περισσότερες φορές είναι ανέφικτη. Είναι επαρκές μέτρο αντιμετώπισης ουσιαστικά μόνο στους ασθενείς που εμφανίζουν αλλεργία στη γάτα ή το σκύλο ενώ στους ασθενείς που έχουν αλλεργία στη σκόνη είναι υποστηρικτική. Στις γύρεις είναι αδύνατη η εφαρμογή της αφού οι γυρεόκοκκοι ταξιδεύουν ακόμα και 200 χιλιόμετρα με αποτέλεσμα να μην χρειάζεται να βρίσκονται κοντά τα αντίστοιχα φυτά, δένδρα ή ζιζάνια.

Η θεραπεία με φάρμακα αποτελεί θεραπεία ελέγχου των συμπτωμάτων. Εάν αφορά εποχική αναπνευστική αλλεργία πρέπει να ξεκινά προεποχιακά, να συνεχίζεται συστηματικά και σε κάθε περίπτωση να μην χορηγείται κατ΄ επίκληση. Δεν επηρεάζει τη φυσική πορεία της νόσου ενώ το πότε πρέπει να ξεκινά και πόσο θα διαρκεί απαιτεί γνώση της εποχικής κατανομής των αλλεργιογόνων.

Η ανοσοθεραπεία είναι μια πολύ αποτελεσματική και ασφαλής χορήγηση εμβολίων ή υπογλώσσιων σταγόνων εφόσον γίνει υπό προϋποθέσεις. Είναι θεραπεία εκρίζωσης η οποία έχει ως στόχο την απευαισθητοποίηση του ασθενούς από το αλλεργιογόνο.

Ο ιατρικός βελονισμός είναι μια αποτελεσματική μέθοδος αντιμετώπισης της ρινίτιδας.

Τοποθετούνται πολύ λεπτές βελόνες, μιας χρήσεως, που δεν περιέχουν φάρμακο, σε ειδικά σημεία ανάλογα με την περίπτωση στα οποία και παραμένουν για 15 - 20 λεπτά περίπου. Ένα θεραπευτικό πρωτόκολλο αφορά την επιλογή των σημείων, τον χρόνο παραμονής τους στο σώμα, τον αριθμό των συνεδριών, τη συχνότητα, τη χρήση ηλεκτρικής διέγερσης μέσω του ηλεκτροβελονισμού κ.α. Συνήθως χρειάζονται από 5 έως 15 συνεδρίες ανάλογα με την κάθε περίπτωση, με συχνότητα 2 φορές / εβδομάδα. Ο βελονισμός έχει αθροιστική δράση για αυτό και τα αποτελέσματα του αξιολογούνται συνήθως μετά την 4η – 6η συνεδρία.

Διακοπή καπνίσματος με βελονισμό

Βελονισμός και διακοπή καπνίσματος

Το κάπνισμα αποτελεί μια παγκόσμια κοινωνική πανδημία. Καπνίζει το 1/3 του παγκοσμίου πληθυσμού (1,1 δισεκατομμύριο άτομα). Πεθαίνουν κάθε χρόνο λόγω του καπνίσματος 3,5 εκατομμύρια άτομα και 19.000 μη καπνιστές εξαιτίας του παθητικοί καπνίσματος.

 Οι λόγοι για να κόψει κανείς το κάπνισμα είναι ατελείωτοι!. Τα τσιγάρα έχουν 4.000 χημικές ουσίες, συμπεριλαμβανομένων 43 γνωστές καρκινογόνες (καρκινογόνες) ενώσεις και 400 άλλες τοξίνες. Σύμφωνα με το CDC, το κάπνισμα είναι η αιτία για τους 443.000 πρόωρους θανάτους κάθε χρόνο, και συνδέεται με το εμφύσημα, τον καρκίνο του πνεύμονα, την υψηλή αρτηριακή πίεση, το λαχάνιασμα, το χρόνιο βήχα και μια αύξηση στη συχνότητα του κρυολογήματος και της γρίπης.

Πολλοί άνθρωποι θέλουν να κόψουν την βλαβερή αυτή συνήθεια λόγω της τεράστιας δαπάνης αλλά και λόγω της σημαντικής κοινωνικής πίεσης
.

Ο βελονισμός βοηθάει στη διακοπή του καπνίσματος. βελονισμό Και βοηθάει όλους εκείνους που θέλουν να σταματήσουν να καπνίζουν αλλά δεν μπορούν. Η θεραπεία με βελονισμό για τη διακοπή του καπνίσματος είναι δυναμική και όχι θεραπεία υποβολής όπως πιστεύουν πολλοί.

Ο καπνιστής που υποβάλλεται σε θεραπεία με βελονισμό 

α) δεν έχει την ανάγκη της νικοτίνης, μ' άλλα λόγια δεν παρουσιάζει το ονομαζόμενο στερητικό σύνδρομο σταματώντας το κάπνισμα,
β) αισθάνεται απέχθεια στον καπνό και
γ) δεν έχει νευρικότητα και άγχους

  
Η θεωρία του βελονισμού βασίζεται στην πεποίθηση ότι όταν διεγείρονται ορισμένα σημεία του σώματος αυξάνεται η ροή της ενέργειας, προκαλείται μείωση του πόνου και βελτίωση της υγείας.   Στατιστικές μελέτες δείχνουν ποσοστό επιτυχίας στη διακοπή του καπνίσματος με βελονισμός 85-90%.

Λεπτές βελόνες χρησιμοποιούνται σε σημεία του σώματος και τα αυτιά και στα ενδιάμεσα διαστήματα ημιμόνιμες βελόνες βοηθούν στην μείωση της ανάγκης για τσιγάρο. Συνήθως χρειάζονται 4-6 συνεδρείες διάρκειας 20-30 λεπτών.

Συμβουλές για διακοπή καπνίσματος

1. Η άσκηση μπορεί να μειώσει το άγχος και βοηθάει στην χαλάρωση.

2. Η Κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων λαχανικών και φρούτων για καλή αποτοξίνωση του οργανισμού.

4. Αποφυγή πρόχειρου φαγητού, ζάχαρη και καφέ. Αυξάνουν τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα και έτσι  να επιδεινωθεί το σύμπτωμα στέρησης του καπνίσματος.

5. Αύξηση κατανάλωσης νερού, διότι η αφυδάτωση προκαλεί αίσθημα στέρησης

Υπνική Άπνοια, Ροχαλητό και η αντιμετώπιση τους

 Υπνική Άπνοια και πως την καταπολεμάμε

Το ροχαλητό οφείλεται στη μερική απόφραξη του ανώτερου αεραγωγού. Η δυσκολία στη διέλευση του αέρα προκαλεί δόνηση των μαλακών μορίων του φάρυγγα με αποτέλεσμα το θορυβώδη ήχο. Είναι συχνά συνοδευόμενο με σύνδρομο αντίστασης αεροφόρων οδών και ως αποτέλεσμα σύνδρομο υπνικής άπνοιας – υπόπνοιας στον ύπνο. Σύμφωνα με μια μελέτη η βαριά μορφή της υπνικής άπνοιας αυξάνει τον κίνδυνο πρόωρου θανάτου κατά 46%. Η υπνική άπνοια είναι μια ύπουλη μη φυσιολογική λειτουργία του αναπνευστικού συστήματος κατά τη διάρκεια του ύπνου. Είναι η διακοπή της αναπνοής μας για πολλά δευτερόλεπτα ενώ κοιμόμαστε.

Ως άμεσες επιπτώσεις είναι η πρωινή κόπωση, η υπνηλία, ο πονοκέφαλος, αίσθημα βάρους κεφαλής, η δυσκολία συγκέντρωσης, η μείωση διανοητικής και σωματικής απόδοσης, η ευερεθιστότητα, η μείωση της λίμπιντο κ.ά. Κλινικές συνέπειές τους είναι η υπέρταση, τα εμφράγματα, οι αρρυθμίες, τα εγκεφαλικά επεισόδια, ο διαβήτης κ.ά.

Πού oφείλεται

Στο σκολιωτικό (στραβό) διάφραγμα της μύτης,

Στις υπερτροφικές ρινικές κόγχες, 

Τη μακρά σταφυλή,

Τη μακρά μαλθακή υπερώα, 

Τις υπερτροφικές αμυγδαλές, 

Τις ιδιομορφίες κρανίου, στόματος, σε τοιχώματα φάρυγγα-υποφάρυγγα και επιγλωττίδας. 

Στα παιδιά κυρίως στα κρεατάκια ή στις υπερτροφικές αμυγδαλές.

Πώς αντιμετωπίζεται

• Με χειρουργική αποκατατάσταση Η πιο ενδεδειγμένη αντιμετώπιση του ροχαλητού, έπειτα από την πλήρη κλινικοεργαστηριακή αξιολόγηση που συχνά περιλαμβάνει και μελέτη ύπνου, είναι η χειρουργική αποκατάσταση. Στα παιδιά η αδενοτομή και, αν επιβάλλεται, η αμυγδαλεκτομή δίνει άμεση και οριστική λύση. Η διαφραγματοπλαστική, η οποία συχνά πρέπει να συνοδεύεται και με ρινοπλαστική, καθώς και η κογχοπλαστική αποκαθιστούν πλήρως τη ρινική αναπνοή. Ο συνδυασμός αυτών γίνεται με (1&2)πλαστική της σταφυλής ή/και της (3&4)μαλθακής υπερώας (Σταφυλο-υπερωιο-φαρυγγοπλαστική) των τοιχωμάτων του φάρυγγα έπειτα από αφαίρεση των αμυγδαλών.

• Η χρήση εμφυτευμάτων μαλθακής υπερώας ή ειδικού στοματικού νάρθηκα ή επέμβαση στη γνάθο αποτελεί, επίσης, λύση ανά περίπτωση.

• Με απώλεια βάρους συχνά το ροχαλητό και η υπνική άπνοια είναι σε άμεση συνάρτηση με την παχυσαρκία. Η συνεργασία με διατροφολόγους ή χειρουργούς παχυσαρκίας έχει άριστα αποτελέσματα.
Ο βελονισμός έχει σημαντική θέση στην καταπολέμηση της παχυσαρκίας διότι με το βελονισμό επιτυγχάνεται το άτομο να μην έχει όρεξη και βουλιμικές κρίσεις, έτσι αυξάνεται η αυτοπεποίθησή του, ενισχύεται το θυμικό του, ισορροπείται το φυτικό νευρικό σύστημα, ενεργοποιούνται οι μηχανισμοί ενίσχυσης του πεπτικού συστήματος. Το ροχαλητό και η υπνική άπνοια με τις νέες μεθόδους και τους ικανούς χειρουργούς αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά.Ευθυμίου Χριστίνα, Χειρουργός, ΩΡΛ

Βιβλιογραφία

1) Joseph Harbison, MB, BCh; Philip O’Reilly, MB, BCh and Walter T. McNicholas, MD, FCCP Cardiac Rhythm Disturbances in the Obstructive Sleep Apnea Syndrome Effects of Nasal Continuous Positive Airway Pressure Therapy Chest. 2000;118:591-595.

2) Fujita S, Conway W, Zorick F, Roth T. Surgical correction of anatomic azbnormalities in obstructive sleep apnea syndrome: uvulopalatopharyngoplasty. Otolaryngol Head Neck Surg. Nov-Dec 1981;89(6):923-34.

 3) Friedman M, Ibrahim H, Bass L. Clinical staging for sleep-disordered breathing. Otolaryngol Head Neck Surg. Jul 2002;127(1):13-21.

Χριστίνα Ευθυμίου Χειπουργός ΩΡΛ

ΚΟΜΒΙΑ (ΟΖΙΔΙΑ) ΦΩΝΗΤΙΚΩΝ ΧΟΡΔΩΝ

Τα οζίδια είναι η πιο συχνή καλοήθης κάκωση των φωνητικών χορδών σε παιδιά και ενήλικες. Πρόκειται για υπόλευκα εξογκώματα που εμφανίζονται αμφοτερόπλευρα συνήθως στην μεσότητα των φωνητικών χορδών και είναι αποτέλεσμα του συνεχούς τραυματισμού του λάρυγγα (φωνότραυμα) και της κακής χρήσης φωνής (κραυγές, φωνές, ομιλία σε θορυβώδες περιβάλλον, βήχας, συχνός καθαρισμός λαιμού κλπ).

Εμφανίζονται πιο συχνά σε γυναίκες, κωφά παιδιά, τραγουδιστές, παρουσιαστές, δασκάλους (επαγγελματίες χρήστες φωνής).

Οι ασθενείς με οζίδια συχνά αναφέρουν ότι πρέπει να καθαρίζουν τον λαιμό τους συνέχεια και αισθάνονται ότι υπάρχει βλέννα ή κάποιο ξένο αντικείμενο στο λαιμό. Παρατηρούν ότι η φωνή τους χειροτερεύει όταν μιλούν συνεχώς (φωνητική κόπωση), καθώς μπορεί όταν ξυπνούν το πρωί να έχουν φυσιολογική φωνή αλλά όσο περνά η μέρα η φωνή τους αλλάζει και παρουσιάζεται δυσφωνία.
 






Θεραπεία
Σε οζίδια πρώιμων σταδίων συνήθως προτείνεται φωνοθεραπεία: εντοπίζεται η κακή φωνημική συμπεριφορά, περιορίζεται η κατάχρηση φωνής, χρησιμοποιούνται οι κατάλληλες μέθοδοι που διευκολύνουν την παραγωγή φωνής με ευχέρεια και άνεση, εντοπίζεται η κατάλληλη προσέγγιση για τον ασθενή που λειτουργεί καλύτερα ως τρόπος εξάσκησης. Χρησιμοποιούνται κυρίως ασκήσεις προσαρμοσμένες στις ανάγκες κάθε ασθενή και συνήθως περιλαμβάνουν πρακτικές περιορισμού της κατάχρησης (αφωνία, μείωση έντασης), εγκατάσταση νέου ύψους φωνής (συνήθως υποβοήθηση για αύξηση του ύψους), χαλάρωση του λάρυγγα, μείωση των επιπτώσεων της έντασης από τη γλωττιδική υπερλειτουργικότητα (χασμουρητό-αναστεναγμός). Οι πρακτικές αυτές εφαρμόζονται στα πλαίσια ενός ατομικού θεραπευτικού προγράμματος κάτω από την καθοδήγηση λογοθεραπευτή ειδικευμένου στις διαταραχές φωνής.


Χειρουργική θεραπεία συστήνεται μόνο εάν και μετά από συντηρητική θεραπεία δεν υποχωρήσουν τα οζίδια. Η επέμβαση γίνεται με μικροχειρουργική τεχνική. Τις περισσότερες φορές εφαρμόζεται φωνοθεραπεία προ και μετά της χειρουργικής επέμβασης. Αυτό συμβαίνει γιατί με τη σωστή λογοθεραπευτική προσέγγιση μπορεί να περιοριστούν σε μάζα οι όζοι προ-εγχειρητικά και οι φωνητικές χορδές να υποστούν μικρότερη τομή. Επίσης, η φωνοθεραπεία είναι πολύ σημαντική και μετεγχειρητικά καθώς τα οζίδια έχουν την τάση να επανεμφανίζονται ακόμη και μετά την αφαίρεσή τους εάν συνεχιστεί ο τραυματισμός των φωνητικών χορδών από την κατάχρηση φωνής.

ΩΤΟΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΥΣΗ

Η ελεύθερη κατάδυση και το υποβρύχιο κυνήγι είναι δραστηριότητες που προϋποθέτουν καλή φυσική κατάσταση και άριστη λειτουργία των αυτιών, της μύτης και των παραρρίνιων κόλπων, των αεροφόρων κοιλοτήτων στο προσωπικό κρανίο. Όπως είναι γνωστό σε όσους ασχολούνται με την κατάδυση, περισσότερο από 50% των εμφανιζομένων προβλημάτων αφορούν τον Ωτορινολαρυγγολόγο και περισσότερο από 90% των προβλημάτων αυτών αφορούν τα αυτιά.

Σε φυσιολογικές συνθήκες η πίεση του αέρα στο αυτί εξισορροπείται με την ατμοσφαιρική, λόγω της λειτουργίας της ευσταχιανής σάλπιγγας, η οποία είναι κλειστή και ανοίγει κατά την κατάποση, το χασμουρητό ή ενεργητικά με την μέθοδο Valsava (Κρατώντας ελαφρά τα ρουθούνια και κλείνοντας το στόμα εκπνέουμε τον αέρα και τον σπρώχνουμε προς τα αυτιά χρησιμοποιώντας τους μύες του λαιμού και του προσώπου και σε καμία περίπτωση το στήθος ή την κοιλιά). 

Κατά την κατάδυση όμως, η σάλπιγγα λειτουργεί σαν ‘φλοτέρ’ και παραμένει κλειστή υπό πίεση, με αποτέλεσμα τη δημιουργία “βαροτραύματος”, εκτός και εάν ο δύτης την ανοίξει εκούσια. Κατά την ανάδυση, αντίθετα, η σάλπιγγα ανοίγει σχετικά εύκολα.

ΠΡΟΔΙΑΘΕΣΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΒΑΡΟΤΡΑΥΜΑΤΟΣ

• Κοινό κρυολόγημα (συνάχι)
• Ρινική αλλεργία
• Πολύποδες ρινός
• Σκoλίωση ρινικού διαφράγματος

Έξω ακουστικός πόρος

• Πόνος στο αυτί, από την δημιουργία “κενού”, λόγω αρνητικής πίεσης που οδηγεί στη δημιουργία μικρών αιμορραγιών στο δέρμα του έξω ακουστικού πόρου και στο τύμπανο. Με την παραπάνω αύξηση της πίεσης έχουμε τη δημιουργία αιμορραγικών φυσαλίδων. Για την κατάσταση αυτή δεν χρειάζεται ιδιαίτερη θεραπεία πέρα από κάποια αναλγητικά, εκτός αν δημιουργηθεί φλεγμονή. Σε οποιαδήποτε πάντως περίπτωση, οι καταδύσεις θα πρέπει να σταματήσουν μέχρι την πλήρη ίαση.
• Εξωτερική ωτίτις,  αποτελεί φλεγμονή του έξω ακουστικού πόρου, από μικρόβια, που αναπτύσσονται λόγω συνθηκών υγρασίας και υψηλής θερμοκρασίας. Είναι μία κατάσταση που επιδεινώνεται από το στέγνωμα και τον καθαρισμό του αυτιού μετά την κατάδυση με μπατονέτες.

Μέσω αυτί
Το βαρότραυμα του μέσου αυτιού αποτελεί το πιο συχνό πρόβλημα των καταδύσεων και αυτό γιατί η ευσταχιανή σάλπιγγα δεν μπορεί να ανοίξει και να επιτρέψει την εισαγωγή αέρα στο μέσο αυτί, εξισορροπώντας έτσι την αυξημένη πίεση που υπάρχει στον έξω ακουστικό πόρο και στους υπόλοιπους ιστούς του δύτη.
Εδώ θα πρέπει να τονισθεί ιδιαίτερα ότι τα πρώτα 10-11 μέτρα κάτω από την επιφάνεια, αποτελούν το κρίσιμο όριο για την εξισορρόπηση της πίεσης των αυτιών. Ο δύτης ο οποίος δεν μπορεί να επιτύχει την εξισορρόπηση, είναι δυνατόν, πολλές φορές, να εμφανίσει τα πρώτα συμπτώματα μόλις αρχίσει την κατάδυση και κατά κανόνα είναι αδύνατον να συνεχίσει χωρίς να παρουσιάσει έντονο πόνο καθώς και ρήξη του τυμπάνου, βαρηκοΐα και ίλιγγο.

ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ:

• Αποσυμφορητικά ρινικά spray (Οι σταγόνες και τα spray δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται για παραπάνω από μία εβδομάδα συνέχεια)
• Συστηματική χορήγηση αποσυμφορητικών
• Χειρισμός Valsava
• Κατάδυση "με τα πόδια"

Αντίστροφο βαρότραυμα: Επέρχεται κατά την ανάδυση σε περίπτωση που η ευσταχιανή παραμένει κλειστή με αποτέλεσμα:

• δυνατό πόνο 
• ζάλη. 
• αιμορραγία στο αυτί, 
• ρήξη του τυμπάνου και 
• μόνιμη απώλεια ακοής.

Έσω αυτί
Είναι δυνατόν να προκληθεί και βαρότραυμα του έσω ωτός, όταν, σε αποτυχία εξισορρόπησης της πίεσης κατά την κατάδυση, προκληθεί ρήξη ευένδοτων σημείων όπως είναι η ωοειδής και η στρογγύλη θυρίδα με αποτέλεσμα την εμφάνιση αιφνίδιας βαρηκοΐας, ιλίγγου και εμβοών. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονισθεί ότι οι δύο μορφές βαροτραύματος, δυνατόν να συνυπάρχουν και θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στη σωστή εκτίμηση και αντιμετώπιση από τον ωτορινολαρυγγολόγο.

Πρόγνωση:

Ο ίλιγγος είναι συνήθως παροδικός ενώ η βαρηκοΐα, της οποίας ο βαθμός και η σοβαρότητα διαφέρουν, σταθεροποιείται ή/και επανέρχεται στο φυσιολογικό, στους επόμενους 2-3 μήνες.
Εάν δεν υπάρξει επιδείνωση των συμπτωμάτων αυτών, ο ασθενής μπορεί να επανέλθει σε ήρεμες δραστηριότητες μετά από 2 εβδομάδες και σε πλήρη δραστηριότητα σε 2 μήνες.

ΠΡΟΛΗΨΗ
Τα περισσότερα ωτολογικά προβλήματα από καταδύσεις μπορούν να αποφευχθούν εάν γίνει καλός προληπτικός έλεγχος του υποψήφιου δύτη. Κυρίως ελέγχεται η ανατομική ακεραιτότητα και λειτουργικότητα των αυτιών με ιδιαίτερη έμφαση στην ευσταχιανή σάλπιγγα. Επειδή η λειτουργία της τελευταίας επηρεάζεται από παρακείμενα όργανα είναι απαραίτητος και ο έλεγχος της μύτης, των παραρρινικών κόλπων και του ρινοφάρυγγα. Ο έλεγχος αυτός πρέπει να περιλαμβάνει τις εξής εξετάσεις: Ωτοσκόπηση, τονικό ακοόγραμμα, εκτέλεση δοκιμασία Valsalva, ενδοσκόπηση μύτης και ρινοφάρυγγα, ακτινογραφία παραρρινικών κόλπων και έλεγχο του οπίσθιου λαβυρίνθου όταν υπάρχει ιστορικό κρίσεων ιλίγγου. Με την δοκιμασία Valsalva ελέγχουμε την ευσταχιανή σάλπιγγα παρακολουθώντας τις κινήσεις του τυμπάνου υπό το μικροσκόπιο. Αυτό μπορεί να γίνει και με τον τυμπανογράφο..

Η ενδοσκόπηση της μύτης και του ρινοφάρυγγα είναι εξέταση που εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια και όλοι συμφωνούν ότι ο εξεταστής μπορεί πραγματικά να εκπλαγεί διακρίνοντας αλλοιώσεις που είναι αδύνατο να φανούν με την πρόσθια ή οπίσθια ρινοσκόπηση. Ενδεικτικά αναφέρεται η διογκωμένη μέση ρινική κόγχη, o στενωμένος μέσος ρινικός πόρος, μικροί πολύποδες στο μέσο ρινικό πόρο, πυώδεις εκκρίσεις από το στόμιο κάποιου παραρρινικού κόλπου, μικρό αιμαγγείωμα, υπερτροφικός ιστός ρινοφάρυγγα και διογκωμένα σαλπιγγικά ογκώματα από υπερτροφικό και πλαδαρό βλεννογόνο.